Mijn relatie tot kleur
Ik schrijf deze keer als in een logboek. Vorige week zette ik me in mijn eentje in de Missy Sippy om de tijd tussen twee afspraken in te overbruggen en ik had enkel een schriftje bij. Het zette me aan tot een korte verdieping in mijn relatie tot kleur. Dit is wat ik schreef:
Ik ben al langer geboeid door kleur dan ik me voor de geest kan halen. Ik herinner me dat ik als kind mijn kleurpotloden selectief uitkoos. Er waren twee tinten groen, drie tinten blauw. Gras kon niet zomaar het donkerste groen worden, en zo kon ook de lucht niet het donkerste blauw zijn, want dat was weggelegd voor de schaduw van de wolken.
Met kleurcontrasten kwam ik in aanraking via opdrachten in de tekenacademie als jonge tiener. Destijds hebben mijn jongere zus en ik ook boeken van Top Models vol getekend met modeontwerpen, en ik creëerde het liefst kleurovergangen in galajurken en driedimensionale effecten met kleurmenging.
Het interpreteren van bekende schilderijen vorderde verder vanaf ik als veertienjarige in KSO startte. Kleur is niet altijd het aandachtspunt geweest. Zwarte pen op papier, lineaire schetsen, grijswaarden voor uitgewerkte tekeningen. Gifgroen werd de ondertoon van de meeste van mijn schilderijen tijdens mijn hogere studies op Sint-Lucas, omdat het de tint van huid in de daarop liggende lagen erg levendig maakt. Mensen zijn mijn lievelingsonderwerp in elk van mijn schetsen, altijd al. Portretten en lichamen, handen, schrijfsels, houdingen, de menselijke figuur.
Link naar mijn persoonlijke instagrampagina
Uit welke kleuren bouw ik de tint van mijn geportretteerde haar wangen op? En de schaduw? Wat als ik de achtergrond donkergroen schilder en niet lichtblauw?
Sfeer verandert, haar gelaat wordt… strenger. Warmer. Misschien moet haar schaduw nu ook grauwer worden en donkerder.
Vroeger droeg ik wat mijn moeder goed vond passen bij mij. Was de trui uit de JBC lang genoeg, niet te druk, neutraal genoeg voor een schooldag en knikte ik kort, dan lag ze aan de kassa. Stijl vormde zich toen ik vijf- à zestien was, voor het eerst écht. Vriendinnen met een meer uitgesproken stijl beïnvloedden de mijne, en mijn kleerkast onderging een langzame transitie richting bohemian.
Als zeventienjarige bleef er nog weinig over van wat mama met me mee had bepaald. Toch wijkt dat ver af van de stijl die ik momenteel heb (gelukkig maar). Er zitten hoofdstukken tussen toen en nu. Meer elegantie, geleidelijk aan. Meer aansluiting bij mijn lichaamsfiguur, meer en dan weer minder kleur.
Op dit moment heb ik een heel plotse en grote drang om kleur toe te voegen. Niet enkel aan mijn kleren, maar ook aan alle mogelijke accessoires. Handtassen, riemen, nagels, oorbellen, halskettingen, sjaals.
Ik heb zin om te spelen met kleur omdat ik wens dat iedereen die met Omber in aanraking komt, ook durft te spelen met kleur.
Het kan met kleurpotloden zijn, met verf, je haar, een auto, de muren van je woonkamer.
Een jaar lesgegeven over modegeschiedenis is hiervoor een inspiratiebron geweest. Ik gaf les in een vak waar ik zelf nog veel opzoekwerk naar moest doen. Doorheen het schooljaar leerde ik zelf enorm veel bij over de mode tussen de 17e en 20e eeuw. Zo kwam ik te weten dat kleur in mode pas werd gekoppeld aan uiterlijke eigenschappen rond 1870, en zwart toen al werd gecombineerd met felle kleuren zodat ze extra fel zouden overkomen. Met veel passie gaf ik les over o.a. de crinoline tijdens het regentschap van queen Victoria, falbala’s tijdens de Rococo, de molensteenkragen van de regenten in de Noordelijke Nederlanden begin 17e eeuw, de mode tijdens de oorlogen en ertussenin, haute couture, etc. Oh zo interessant! Ik heb me soms belachelijk gemaakt tijdens het uitbeelden van de vorm van sommige rokken eind 19e eeuw, misschien door een enthousiasme dat ik nog niet kon inperken.
Kleur bevindt zich onder andere in de verftubes in mijn kast, en in de doeken aan mijn muur. De nieuwste liefde is kleur in de mode, dacht ik, maar nu blijkt die liefde even lang te bestaan als deze binnen de beeldende kunsten. De vormen waarin die liefde zich uit heeft al veel variaties gekend. Ik hou van de huidige.
Emma
